Nee, ik schud niet nee omdat ik het niet met je eens ben en ja, je zag goed dat ik iets raars deed met mijn hoofd.

Een paar jaar geleden kreeg ik de ‘officiële diagnose’. Een ticstoornis – zij het in een zeer milde vorm. Gelieerd aan Gilles de la Tourettes, maar Godzijdank niet daadwerkelijk dat. Ik heb geen vocale tics, geen overdreven dwangneuroses en heb ook geen bijkomende stoornis als ADHD. En vaak merken mensen het ook gewoon niet aan me. Het is de ene keer veel meer aanwezig dan de andere keer, maar ik kan het onder controle houden als ik erop let.

Mijn tics bestaan vooral uit het onder spanning zetten van de spieren in mijn gezicht, nek en schouders. Ik denk dat ik mezelf heb aangeleerd om dát te doen omdat het toch de ‘drang’ bevredigt, maar vrijwel onzichtbaar is voor de mensen om mij heen. Soms als ik er niet op let en bijvoorbeeld drukte ervaar, schud ik met mijn hoofd.

Ik heb er eigenlijk nooit écht last van, maar soms zie je weleens dat iemand zich afvraagt wat ik nou aan het doen ben. Het schudden met het hoofd kan ook lijken alsof ik ‘nee’ schud, dan lijkt het soms weleens dat ik in een meeting afkeurendben. Dan zeg ik maar wat er aan de hand is, iets wat ik steeds vaker maar op voorhand probeer te doen.

Omdat ik er nooit echt last van had, heb ik er eigenlijk nooit wat mee gedaan. Het ontstond in de gesprekken met @ Lisa dat ik besloot om toch met een psycholoog te gaan praten. Vond mijn werkgever van toen onzin, hij benoemde het als iets wat bij mij hoort, en zag het als een onderdeel van mijn charme.

Vond ik wel een leuke manier om ernaar te kijken, maar Lisa en ik waren samen toch wel benieuwd geworden wat het nu precies was en of het misschien ook gewoon ‘weg kon’. Want ja, al heb je er weinig last van; charmant is het niet en een functie of doel heeft het nou ook niet bepaald.

Wat me toch een grotere opluchting gaf dan dat ik verwacht had, is dat de dame tegenover mij vertelde dat het een neurologisch dingetje was. Een kleine verbinding in de hersenen die niet helemaal lekker loopt. Wel met psychologische triggers; drukte, stress en vermoeidheid kunnen de tics meer naar de voorgrond laten treden (dat klopt) en ervaring doet leren dat dat in mijn geval ook geldt voor hitte en hoofdpijn.

Voor mij betekende dat ‘dat ik toch niet gek ben, of zwak’. Een man met één been is niet zwak omdat hij zijn andere been niet heeft, maar omdat hij op voorhand weigert te lopen met een prothese. Mijn ticstoornis is een fysieke aandoening, geen psychologische. Mijn verantwoordelijkheid zit hem in het controleren van de tics, niet in het wegnemen van het (potentiële) bestaan ervan, dat zal er altijd blijven.

Er zijn methodes om ze zoveel mogelijk uit te schakelen, zoals ‘Exposure en responspreventie’ en ‘Habit reversal’, waarbij je heel erg gaat focussen op de tics en leert om de drang óf te verdragen, óf om juist het tegenovergestelde te gaan doen om het op te heffen. Kan goed werken, maar de ironie zit hem in het feit dat het voor mij het beste werkt als ik er helemaal niet aan hoef te denken.

Dat is waar ik nog wel een beetje naar op zoek ben. Ga ik het nou juist doodnegeren, of ga ik die oefeningen weer meer doen. Want wat ik heb gemerkt is dat als je dat goed wilt doen, je er dagelijks mee bezig moet zijn. Waardoor je het dus ook weer heel groot maakt en het weer meer een ding wordt. Hoe dan ook, ik ga erachter komen hoe die reis er voor mij uit zal gaan zien.

Waarom ik dit deel?

Aan de ene kant omdat ik merk dat er weinig bekend is over dit onderwerp. En ik me voor kan stellen dat het erover hebben voor veel mensen lastig is, omdat ze zich schamen of juist omdat ze het dood willen negeren. Ikzelf heb daar minder last van, dus stel vooral je vragen. Hieronder of gewoon, als je me spreekt of het me ziet doen.

Aan de andere kant zodat de mensen die mij kennen en dit gezien hebben snappen wat er aan de hand is. Want nee, ik vind je idee of bijdrage niet kut hoor! (tenzij ik dat gezegd heb ;))